Po pierwsze, podkreśla się teatralny i barokowy charakter dzieła Caravaggia. Sześć postaci - Chrystus, Św. Jan Ewangelista, Św. Nikodem (patron grabarzy), Maria - Matka Boża, Maria Magdalena (z piękną twarzą i muskanymi dłonią włosami) oraz Maria Kleofasowa znajdują się - niczym na deskach teatralnych - na grubej płycie grobowej. Aby zmniejszyć dystans między widzem a bohaterami sceny, płyta grobowa jest ustawiona po skosie. I razem z łokciem Św. Nikodema prawie dotyka naszych twarzy. Jak w nocnej scenerii teatru - właściwie brakuje tła - z mroku wydobywają się tylko rozświetlone twarze i ciała najważniejszych bohaterów tego nowotestamentowego zdarzenia. Dwie pierwsze Marie są naturalne i oszczędne w wyrażaniu swojego smutku, ale gest i poza trzeciej - Marii Kleofasowej są pełne patosu i teatralności. Ponadto Św. Nikodem patrzy nam prosto w oczy. Jest świadomy tego, że jest obserwowany przez oglądajacych misterium-obraz widzów. Wciąga nas w odgrywaną rolę grabarza. Ciało Chrystusa jest odarte ze świętości. Podobnie jak inni święci - Jezus pozbawiony został nadzwyczajnego nimbu.
Po drugie, zwraca się uwagę na dynamizm obrazu. Interpretacje podkreślają, że głowy postaci tworzą - z wyjątkiem Św. Nikodema - półelipsę. Ja jednak bym ten opis poprawił. Według mnie, ta dynamika jest osiągana przez specyficzną i oryginalną kompozycję - układ głów postaci w kształcie pełnej, ale wygiętej przy głowie Marii Kleofasowej elipsy. A ten dynamizm podkreślają również kompozycja po niesymetrycznie biegnącej przekątnej płótna, skosach oraz perspektywiczne skróty. To właśnie układ płyty grobowej po skosie, dynamiczna kompozycja budują również charakerystyczna dla baroku iluzję przestrzenności na płaskim przecież płótnie. Tendencje do komponowania obrazu według linii krzywych obserwujemy również w układzie dwóch krzyżujacych się całunów - czerwony tkanina jest symbolem męki, a biała czystości i zwycięstwa. Wymiary tego ołtarzowego obrazu kaplicy bocznej są monumentalne - 3 metry wyskości i ponad 2 m szerokości. Wszak wówczas sztuka walczy o dusze zagubionych w czasach reformacji wiernych.
I jeszcze jedno - ten naturalizm, cielesność i brak oznak świętości w wizerunkach Chrystusa i świętych na obrazie ołtarzowym Caravaggia były tłem dla unoszonej wysoko podczas mszy świętej hostii.
Obraz Caravaggia jest artystyczną polemiką i dialogiem z renesansowym "Złożeniem do grobu" Rafaela.
Uklad ciała Chrystusa w dziełach Caravaggia i Rafaela nawiązuje do watykańskiej "Piety" Michała Anioła.
