Ptasia Zima 3

 Kilka dni wolnego na przełomie roku, dało mi okazję na na kolejny wypad do czatowni, odpocząć po sylwesterowo-noworocznych zabawach w jedyny słuszny dla mnie sposób.

Zaczęło się jak zwykle od głuchego oczekiwania w szarości przedświtu, z wiejącym wiatrem przez szpary w budzie. Gdy ciemna szarość zaczęła się nieco przejaśniać zaczęły odzywać się pierwsze zwiastuny nadchodzącego dnia. Dalekie krakania kruków zaczęły się zbliżać ,pojękiwania myszołowów dobiegały jak zza światów, z czasem coraz bliższe ,wyraźniejsze. Po kilku minutach słychać je bardzo wyraźnie, z okolicznych drzew. Ale żadne nie pali się do śniadania, kruki krążą i obserwują otoczenie po czym siadają na gałęziach i tyle. Dopiero lis przechodzący przez łąkę zmusił je do obrony swojej stołówki. Zlatują grupą i głośnym krakaniem starają się odpędzić intruza, co zresztą skutecznie im się udaje. Może dlatego, że lis utykał na przednią łapę a może bał się licznych kruczych dziobów, które zapewne dosięgłyby go gdyby pokusił na padlinę. Część kruków rozpoczyna śniedanie kilka rozgląda się po okolicy.

Po kilku chwilach zlatują myszołowy

i po chamsku odganiają kruki, które  początkowo wycofały się ale pokusa śniadania jest silniejsza i po swojemu zaczynają podszczypywać myszołowy pociągając je za lotki, lub sterówki ogona.

Na takich mniejszych lub większych przepychankach mijają kolejne kwadranse, by w pewnym momencie wszystkie ptaki poderwały się spłoszone.Z niewielką nadziejąw sercu  zacznam myśleć co je mogło spłoszyć .Najczęściej uciekają tak gdy je coś nagle, znienacka wystrzaszy. Rozglądam się po okolicy na ile pozwalająmi dziury w czatowni ale nie widzę żadnego podejrzanego ruchu. Od tego momentu zaległa długa ,ciągnąca się w wieczność cisza. Zacząłem szukać wygodnej pozycji aby przymknąć oko na kilka minut i pochwili słyszę jakiś, który głos już tutaj słyszałem, ale daleki, cichy. Ten był jednk zdecydowanie bliższy ale wciąż brzmiący niepewnie, niezdecydowanie, urywany w pół nuty jak hejnał mariacki. I znów cisza. Zaczynam marznąć w stopy więc wysiągam nogi z butów i rozcieram je w dłoniach by pobudzić krążenie, wciąż jednak obserwując puste przedpole. I nagle jak duch dostojnie, majestatycznie jak na króla przestworzy przystało zlatuje nasz polski herbowy.

W podnieceniu z trudem opanowuję aparat ale w ostatniej chwili udaje mi się sfotografować lądowanie. (niewielka przestrzeń pod bielikiem do krawędzi zdjęcia powoduje,że wygląda jakby miał mało miejsca do lądowania, ale trudno.)

Po upierzeniu widzę,że to młody ptak może dlatego ten jego śpiew brzmiał tak niepewnie, niewytrenowanie. W podeksytowaniu zapominam, że stoję w skarpetkach na gołej zamarzniętej ziemi. Powoli jak tylko to możliwe zakładam buty starając się aby zbędnym ,nieopatrznym ruchem nie spłoszyć gościa. I siedzę 20 -30 metrów od bielika ,który jeszcze kilkanaście lat temu był niezwykła rzadkością, a teraz w okresie jesiennym można zaobserwować je niemal w stadach na okolicznych stawach w Krogulnej ,Przygorzelu, czy Dąbrowie. 

Siedzimy tak sobie ,bielik ,który początkowo nerwowo rozglądał się wkoło zaczyna czyścić sobie pióra .Decyduję się na pierwsze zdjęcie

Siedzi sobie wciąż spokojnie rozgląając się po otoczeniu, po chwili zaczyna maszerować . Nawet na ziemi zachowuje się jak król. Kroczy powoli ,ciężko, dostojnie.

Klub Biznesu Biznes.Space

_{Reklamuj się na Portalu Namyslowianie.pl}

Robi kilka kroków i znów staje, znów się rozgląda. Po kilku kolejnych minutach, nie skubnąwszy nawet nic z wystawionej zanęty odlatuje spokojnie. 

Podobno ten typ tak ma. Na początku siedzą sobie gdzieś daleko obserując otoczenie czatowni, po czym któregoś dnia niespodziewanie ,tak jak w moim przypadku nadlatują posiedzą trochę i odlatują

 Dopiero przy kolejnych pobytach decydują się na uszczknięcie czegoś do jedzenia. Klika chwil z nim spędzonych a jaka pociecha , jaka radość.

Siedzę jeszcze przez chwilę aby upewnić się czy odleciał na dobre niechciałby go spłoszyć swoim nagłym pojawieniem i w tym czasie pojawia się poranny gość ,rudy mykita. Ten sam utykający na przednią łapę. O dziwo nie decyduje się na podejście do padliny może dlatego ,że znów z drzew odzywają się zaniepokojone kruki. Ale coś innego przykuwa jego uwagę

Wpatruje się w śnieg kręcąc głową z uszami skierowanymi do przodu ,próbując na słuch namierzyć poruszającą się pod śniegiem mysz, wykonuje skok i nurkuje w śniegu wyciągając smakołyk. Niestety , nie trafiłem z ostrością i zdjęcia nie mam, widać tylko jak pałaszuje myszkę.

Siedzę jeszcze kwadrans i upewniwszy się, że bielika nie ma idę zmarznięty ale szczęśliwy do domu ,do rodziny.